Donderdag 19 september waren we uitgenodigd voor de landelijke première van de eerste onemanshow van presentator, acteur en zanger Johnny de Mol.
Naast vele collega’s en vrienden waren ook bijna al zijn naaste familieleden aanwezig zoals zijn moeder Willeke Alberti en zijn vrouw Anouk.
In de Mary Dresselhuyszaal in het Delamar theater begon zijn show wat later dan de bedoeling was doordat in het hectische Amsterdam een aantal gasten later arriveerde.
Geen cabaret
De show is niet in een hokje te stoppen. Het is geen cabaret, niet alleen muziek maar een mix van verhalen, muziek met een lach en zeker ook een paar tranen.
De avond begon al hilarisch op de wijze waarop Johnny wilde dat de mensen elkaar beter leerden kennen. “Een beetje dat groepsgevoel opkrikken”, zoals Johnny dat verwoordde.
Hij vraagt zijn publiek op te staan, twee onbekende personen uit te zoeken, die een hand te geven en dan ‘een gekke bek naar elkaar te trekken’. Bekende Nederlander of niet, het publiek gehoorzaamt Johnny voltallig.
Recht voor zijn raap
De liedjes waren op één of andere manier verbonden aan de gebeurtenissen uit zijn rijke leven en daar bedoelde hij niet alleen mee dat hij bij één der rijkste families van Nederland hoort.
Veel bekende covers maar ook enkele zelfgeschreven liedjes zoals “Ik Hoop Niet Dat Je Op Mij Lijkt” die als single uit is gekomen.
De boodschap was snel duidelijk; hij vindt dat “iedereen die het nalaat een ander te helpen een lul is”. Zoals wellicht bekend doet hij veel vrijwilligerswerk op Lesbos voor vluchtelingen. Hij krijgt – zoals bleek in zijn verhalen – het voor elkaar om enkele BN-ers mee te nemen om hem daar te helpen. Het is schrijnend om te horen en te zien hoe kinderen half dood of zelfs levenloos op het strand aanspoelen. Denk maar eens terug aan het Syrische jongetje Alan Kurdi. In de zaal is het muisstil en proberen velen hun emoties te verbergen.
Eén van de vluchtelingen, nu al wat langer in Nederland zit in de zaal.
Johnny doet dit goed en gedreven. Zijn inspanningen leiden tot hulpstichting Movement On The Ground.
En zo stelt Johnny, “je hoeft niet persé naar Lesbos om je handen uit de mouw te steken”. “In Nederland is nog genoeg te doen. Ga eens bij dat eenzame oude vrouwtje langs”.
Open en eerlijk
Johnny is een open en eerlijk mens of beter gezegd: recht voor zijn raap. Hier en daar een vloekwoord en dan weer een gevoelige ballad of een verhaal ondersteund met video of foto’s waar je soms wel natte ogen van krijgt. Of de tranen rolden over je wangen van het lachen zoals hij beschrijft hoe hij op een Koningsdag toch wel in een zeer gênante positie terechtkomt samen met zijn maat Dinand Woesthoff die een rij voor ons zit en ik het niet kan laten om ook zijn grimas op zijn gezicht te willen zien en deze spreekt boekdelen.
Er is veel interactie met het publiek en zodoende haalt hij een jongeman op het podium die pas geleden een goede vriend is verloren. Maar ook vraagt hij de jongste en oudste uit het publiek, alleen of de jongste ook werkelijk de jongste is blijkt later.
Familie
Hij heeft het over zijn vader John de Mol (jr.) die er helaas niet bij kon zijn en in de Schilderswijk (Den Haag) geboren werd. Neefje Julian Vahle (zoon van tante Linda) is muzikaal gezien al behoorlijk opgeklommen en onder leiding van hem verzorgt een kleine band met jonge studerende jongens de muziek van deze avond.
Van zijn vrouw Anouk, 26 weken zwanger, mocht hij deze avond verklappen dat hun aankomend kerstkindje een jongetje zal worden.
Volop aandacht heeft hij voor zijn opa en zijn geliefde dementerende oma De Mol bij wie hij een tijd woonde. Moeder Willeke krijgt natuurlijk een verdiende aubade en zingt hij aan het eind Telkens Weer maar dan op net iets andere wijze. Ok, het zingen is Johnny nou niet echt gegeven maar het valt te verteren en wordt goed gemaakt door die open en eerlijke vent die zijn wilde streken nog niet helemaal kwijt is.
Kortom met een lach en een traan en soms ook verrassend!
Meer info:
Theaterbureau – Hier Is De Mol >
